Bir çöküş hikayesi: Duty Free

Geçtiğimiz pazar iki günlük İstanbul seyahatimden Zürih’e dönüşte duty free’den geçerken bi anlık duraksadım. İç sesim dile gelerek, “Ya olm, geçen yaz adayı bırakıp şu ülkede yeni bi hayata başladın, onca iş güç arasında tek başına ev kurdun; kaç ay geçti hala kendine bi kıyak geçip de şunca çabanın tadını çıkartmadın. Bak saat kaç olmuş yolculuktan geliyorsun, hala eve koştur koştur gidip makale okuma derdindesin. Ulan önceki hafta sonu da doğum günündü zaten; insan bari bi viski neyin alır da gider kutlar, şu Zürih’in biraz tadını çıkartır!” dedi tam da viski reyonuna gözüm dalmışken.

O an aklıma, bi keresinde Japonya’da içtiğim ve çok beğendiğim bi viski geldi. Tokyo duty freesinde bile şişesinin fiyatı 90-95€ olan, meşhur bi markaydı. Tamam, viski kalitesinden tek anladığı ‘Başgan var ya, mereti bi içiyosun böyle tatlı tatlı yakıp geçiyo, bak bütün yemek borusunu hissediyorum şimdi ehehe’ olan biri için biraz pahalıydı ama ‘yav kendim için de kırk yılın başında böyle bi harcamadan kaçınacaksam ne için yapacam?’ diyerek yarım litreden hallice şişeyi görür görmez kaptığım gibi kasa sırasına geçtim. Beklerken ödeyeceğim tutar aklıma gelip biraz burukluk yaşatsa da bir an önce eve gidip güzel bi film indirdikten sonra ayakları uzatarak şöyle keyif keyif viskimden yudumlamayı arzuluyordum.

Ama niye böyle şeyler arzuluyordum inanın bilmiyordum. Halbuki dışardan bakacak olsan böyle nohut pilav yerken laptobunda Behzat Ç.’nin eski bölümlerini izleyecek adam tipi var bende ama ne hikmetse Zürih insanı bi değiştiriyor galiba. Ayrıca, arzulamak ney lan? Orta gelirli dediğin arzulamaz ki, ancak canı çeker; arzulamak zenginin işi. Normalde en sevdiği içecek ayran olup da her seferinde ‘Ya bu Eker ayran da çok iyi hacı, ferahlıyo insan’ diyen birinin arzulaması ancak çekirdekli simit için olur, viski için olmaz. Neyse.

Bi viski yüzünden kapitalizm dünyasının gelir skalasındaki yerimi düşünedurayım kasa sırası da marketteki teyzelerin ‘Ya yeni kasa açsanıza alla alla’ diyeceği kadar uzadı. Tabii İsviçreli dediğin, havaalanı da olsa senin benim alışveriş kolaylığım için keyfini bozup da pazar akşamı onca insan çalıştırmaz.

Canları sağolsun; zaten bu kadar anlamsız şeyleri düşünürken de sıra bana geldi. Şişeyi ve pasaportu verip valize eğildim. Kıyafetler arasında şişeye yer açmaya çalışırken işte o korkunç ses geldi:

– 225 Frank (205€) please.

+ Yahu dedim millet aç aç.

– Sori?

+ Ya işte küresel ısınma, Orta Doğu, lgbt hakları, halkların kardeşliği?

– Erm, it’s 225 Frank sir. Would you like to pay with credit card? (Valla bize gelişi bu, sarayım mı gasteye?)

+ Ama benim bi viski vardı sadece..

– Ja sir, I only scanned this one (Bayılıyorum böyle fakirlerin çırpınışını izlemeyi)

+ Aa, ben onu 90€ civarında sanıyodum ya daha geçen hafta Tokyo havaalanından da almıştım (90+3’te maçı kurtarmak için yalan atıyor)

– Oh, that one is aged for 12 years, while this says 18 years (Hem fakir hem cahil)

+ ….

– Are you buying this item or shall I put it aside? (Almayacaksan dükkanın önünü kapama evladım)

Bi viskiye baktım tüketici kredisi çekmeye değer mi diye bi de sıraya baktım acaba ne kadar rezil olurum diye. Ya dedim, ‘Şu yaşıma geldim onca şey yaptım, hala kasa önünde ürün bırakacak kadar özgüvenim yok lan. Allah kimseyi kasa sırasında pahalı içkiyle sınamasın inşa..’

– .. sir..?

+ Ya sar gitsin ulan tamam lanet olsun geçen altı yıla da viskisine de..

– Ekskiyüz mi?

+ Ja ja ok, yes.

Barınaktan kaplan yavrusu sahiplenmişçesine aldım şişeyi. Değişen ortam sıcaklığının şişe içindeki single maltçıkların metobolizmasını bozmaması için ceketimin içinde kol kanat gererek eve kadar getirdim. Ama o kadar para verdikten sonra şimdi de hızlı bitmesin diye bardakla değil çay kaşığıyla içiyorum. Tadını anlayana kadar kaybolup dağılıyor zaten. Bari şişeye koku çubuğu batırayım da odayı ferahlatsın dedim ama viski de çabuk uçuyor kolonya gibin, daha fena. Dün az cesaret edip çeyrek çay bardağı içecektim ki gözlerim yaşardı, boğazım kurudu, yutkundum. Elim gitmedi. Haftalık mayışı bıraktık yine de mutlu değilim. Gerçekten de içki bütün kötülüklerin halasıymış.

Dolayısıyla ben ettim siz etmeyin temalı bu yazıyı da şu naçizane nasihatlarla bitirmek isterim:

* Siz siz olun kırk yılın başında bile olsa kendinize küçük sürprizler yapacaksanız Bim’de olun, mahalle marketinde olun. Olsun hadi Migros. Duty freeler çok tehlikeli.

* Feysbukta instagramda gördüklerinize kapılıp kendinizi şımartacaksanız Eti gofret çok ideal (En fazla damak fıstıklı bitter). Keyt Midıltın mıyız lan biz?

* Duty freeden geçerken bi şeyler bakacaksanız ruhunuz aç olmasın. Öncesinde mesela mutlaka iki üç satır Das Kapital okuyup büyük oyunu görün. Hem oligarşik mi olucan lan başımıza? Proletaryasın sen proletarya kal. İki satır daha yazarsam sosyalizm gelecek. 1 Mayıs’ta Taksim meydanında g.. (Bak hala yazıyor işçi sınıfı zındık)

* Bilhassa havaalanında alışveriş yaparken öyle havalı havalı dolanmayın. O fiyat etiketi oraya konuyorsa sebebi var. Artistliğin lüzumu yok. Ne demişler? Gez-gör-arpacık (viski neyden yapılıyo sandın?)

* Ayrıca viski miski de almayın ya, içilir mi öyle saçma bi şey, acı acı? Sanki bana Edinburg kalesinde doğdu pezemeng. Eker Ayran çok güzel bak, yoğun yoğun, oh mis.

O değil de, Behzat Ç. 68. bölüm bipsiz full HD linki var mı ya birinizde? Nohutu ısıttım da.

Ciao,

Ekin